چرا 124 هزار نبی همه در خاورمیانه بودند (یعنی مثلث ایران، رم و مصر)؟
مگر مردم چین، ژاپن و هند و یا سرخ پوستان نبی نمی‌خواستند؟
تکلیف کسی که هیچ نبی‌ای بر او نیامده چیست؟
پاسخ:
پیش‌تر نیز به این سؤال پاسخ‌های مبسوطی ایفاد شده بود (1)، اما گویا دوباره به صورت شبهه در اذهان مطرح می‌شود. لذا نظر گرامیان به نکات ذیل جلب می‌گردد:
الف - رم جزو مثلث خاورمیانه نیست و از همان قدیم الایام جزو اروپا محسوب می‌گردید.
ب - از کجا فهمیدند که 124 هزار نبی همه در یک منطقه بوده‌اند؟ مگر آنها از اسامی و یا محل زندگی و نبوت یا رسالت آنان خبر دارند؟ قرآن کریم که چنین فهرستی ارائه ننموده است. در کلام وحی فقط نام 26 نفر از 124 هزار نبی آمده است که عبارتند از: «آدم، نوح، ادریس، صالح، هود، ابراهیم، اسماعیل، اسحاق، یوسف، لوط، یعقوب، موسى، هارون، شعیب، زکریا، یحیى، عیسى، داود، سلیمان، الیاس، الیسع، ذوالکفل، ایوب، یونس، عُزَیر و حضرت محمد مصطفی صلی الله علیهم اجمعین».
در روایات نیز در تفسیر برخی آیات نام چند نبی دیگر چون حضرت «خضر» یا «ارمیا» یا «حزقیل» آمده است که جمعاً از 37 نفر بیشتر نمی‌شوند. پس از کجا فهمیدند که همه انبیای الهی در همین منطقه یا مثلت بوده‌اند و برای اقوام دیگر انبیایی اعزام نشده است؟
ج – همان طور که در شهر اصفهان و قبرستان تخت فولاد خودمان 4 یا 5 نبی الهی مدفون هستند که شاید هر کسی نیز اسامی آنان را نداند [یوشع، سلام، سلوم، سهولی ....]، بالاخره این 124 هزار نبی (منهای 36 یا37 اسم شناخته شده) در اقصی نقاط عالم بوده و مدفون شده‌اند که دیگر اثری از آنان باقی نمانده است. و لزومی هم نداشته که در کلام وحی از آنان نام برده شود.
د – بر اساس برخی از شواهد معلوم نیست که بسیاری از نوابغ علمی یا شخصیت‌هایی که در تاریخ به عنوان دانشمندان بزرگ شناخته شده‌اند، مانند افلاطون، ارسطو، فیثاغورس و ... که هیچ کدام نیز در خاورمیانه نبوده‌اند، از انبیا نبوده باشند. حضرت آیت الله جوادی آملی در این زمینه با اشاره به تحقیقات انجام شده گذشتگان می‌نویسند: «گروهی از عارفان و حکیمان به استناد برخی از تواریخ، حضرت ادریس را همان هرمس پنداشتند، هم چنان که حضرت شیث را همان آغاثا ذیمون دانستند و عدهای شاید بر اثر همین هرمس و آغاثاذیمون و فیثاغورس، مانند آنها مثل ارسطو... را از انبیا دانستند». (سیره پیامبران در قرآن، ص 236، جوادی آملی، چ دوّم، نشر اسراء).
مقبره‌ای که هم اکنون در وسط کلیسای سنت پیترو در وایتکان وجود دارد و بسیار با شکوه نیز مزیّن شده، منسوب به یکی از انبیای الهی به نام «پطرس» یا «پیتر مقدس» است، که اخبار و روایات ما نیز حاکی از آن است که حضرت نرجس خاتون از سلاله‌ی آن نبی مکرم است. و طبق صریح بیان حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام، حضرت آدم (ع) که اولین نبی بود و بیش از هزار سال نیز عمر داشت، در هندوستان هبوط یافت و چه بسا پس از تکثیر نسل بنی آدم، انبیایی به آن دیار نیز گسیل شده باشد. و اگر در امریکای جنوبی یا شمالی و ... نیز اقوامی بوده‌اند، حتماً مورد هدایت قرار گرفته‌اند.
«وَ لَقَدْ بَعَثْنَا فِی کُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُواْ اللّهَ وَاجْتَنِبُواْ الطَّاغُوتَ فَمِنْهُم مَّنْ هَدَى اللّهُ وَمِنْهُم مَّنْ حَقَّتْ عَلَیْهِ الضَّلالَةُ فَسِیرُواْ فِی الأَرْضِ فَانظُرُواْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُکَذِّبِینَ» (النحل، 36)
ترجمه: و در حقیقت در میان هر امتى فرستادهاى برانگیختیم [تا بگوید] خدا را بپرستید و از طاغوت [= طغیان کرده‌ی فریب‌گر] بپرهیزید پس از ایشان کسى است که خدا [او را] هدایت کرده و از ایشان کسى است که گمراهى بر او سزاوار است بنابراین در زمین بگردید و ببینید فرجام تکذیبکنندگان چگونه بوده است.
ﻫ – هدایت یک قوم منوط به این نیست که حتماً و حتماً خداوند متعال برای آنان یک نبی فرستاده باشد [هر چند که اگر لازم بوده، فرستاده است]، بلکه خداوند متعال هادی و حجّت می‌فرستد، خواه نبی باشند یا رسول یا امام و فرستاده نبی و یا یک شاهدانی که گواه بر اتمام حجّت باشند. چنان چه فرمود:
«وَ یَوْمَ نَبْعَثُ فِی کُلِّ أُمَّةٍ شَهِیدًا عَلَیْهِم مِّنْ أَنفُسِهِمْ وَجِئْنَا بِکَ شَهِیدًا عَلَى هَؤُلاء وَنَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ تِبْیَانًا لِّکُلِّ شَیْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَى لِلْمُسْلِمِینَ» (النحل، 89)
ترجمه: و [به یاد آور] روزى را که در هر امتى گواهى از خودشان برایشان برانگیزیم و تو را [هم] بر این [امت] گواه آوریم و این کتاب را که روشنگر هر چیزى است و براى مسلمانان رهنمود و رحمت و بشارتگرى است بر تو نازل کردیم.
و – در عین حال، اگر همه 124 هزار نبی حتی در یک شهر و یک خانه نیز به دنیا می‌آمدند، باز جای هیچ تشکیکی نبود. چرا که مسئله «نبوت» بعد از «توحید» و ایمان به خداوند یکتا مطرح است. پس اگر کسی خدا را نشناخته و باور ننموده باشد، اصلاً نباید در خصوص انبیای الهی سخن بگوید و اگر کسی خدا را شناخته است، می‌داند که خالق، ربّ، علیم، حکیم، هادی و نازل کننده وحی و ارسال کننده انبیای برای هدایت مخلوقاتش اوست و او بهتر می‌داند که چه کسی را مبعوث کند و حوزه نبوتش را کجا قرار دهد. «اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَه - خدا بهتر مىداند رسالتش را کجا قرار دهد» (الأنعام، 124)
ز– در خاتمه این سؤال آمده است اگر نبی یا رسول (یا حتی امام و شاهدی) برای فرد یا قومی نیامده باشد تکلیفش چه می‌شود؟ پاسخ روشن است، اولاً خدا برای هر کسی دو نبی قرار داده است، یکی نبی بیرونی که انبیای الهی می باشند و یکی نبی درونی که «عقل» است و همیشه نیز با اوست و راهنمایش است. مگر این که خودش به او توجه نکند. و در ثانی فرمود: خدا هیچ کس را بیش از وسعش مکلف ننموده است.
پیش‌تر نیز به این سؤال پاسخ‌های مبسوطی ایفاد شده بود (1)، اما گویا دوباره به صورت شبهه در اذهان مطرح می‌شود. لذا نظر گرامیان به نکات ذیل جلب می‌گردد:
الف - رم جزو مثلث خاورمیانه نیست و از همان قدیم الایام جزو اروپا محسوب می‌گردید.
ب - از کجا فهمیدند که 124 هزار نبی همه در یک منطقه بوده‌اند؟ مگر آنها از اسامی و یا محل زندگی و نبوت یا رسالت آنان خبر دارند؟ قرآن کریم که چنین فهرستی ارائه ننموده است. در کلام وحی فقط نام 26 نفر از 124 هزار نبی آمده است که عبارتند از: «آدم، نوح، ادریس، صالح، هود، ابراهیم، اسماعیل، اسحاق، یوسف، لوط، یعقوب، موسى، هارون، شعیب، زکریا، یحیى، عیسى، داود، سلیمان، الیاس، الیسع، ذوالکفل، ایوب، یونس، عُزَیر و حضرت محمد مصطفی صلی الله علیهم اجمعین».
در روایات نیز در تفسیر برخی آیات نام چند نبی دیگر چون حضرت «خضر» یا «ارمیا» یا «حزقیل» آمده است که جمعاً از 37 نفر بیشتر نمی‌شوند. پس از کجا فهمیدند که همه انبیای الهی در همین منطقه یا مثلت بوده‌اند و برای اقوام دیگر انبیایی اعزام نشده است؟
ج – همان طور که در شهر اصفهان و قبرستان تخت فولاد خودمان 4 یا 5 نبی الهی مدفون هستند که شاید هر کسی نیز اسامی آنان را نداند [یوشع، سلام، سلوم، سهولی ....]، بالاخره این 124 هزار نبی (منهای 36 یا37 اسم شناخته شده) در اقصی نقاط عالم بوده و مدفون شده‌اند که دیگر اثری از آنان باقی نمانده است. و لزومی هم نداشته که در کلام وحی از آنان نام برده شود.
د – بر اساس برخی از شواهد معلوم نیست که بسیاری از نوابغ علمی یا شخصیت‌هایی که در تاریخ به عنوان دانشمندان بزرگ شناخته شده‌اند، مانند افلاطون، ارسطو، فیثاغورس و ... که هیچ کدام نیز در خاورمیانه نبوده‌اند، از انبیا نبوده باشند. حضرت آیت الله جوادی آملی در این زمینه با اشاره به تحقیقات انجام شده گذشتگان می‌نویسند: «گروهی از عارفان و حکیمان به استناد برخی از تواریخ، حضرت ادریس را همان هرمس پنداشتند، هم چنان که حضرت شیث را همان آغاثا ذیمون دانستند و عدهای شاید بر اثر همین هرمس و آغاثاذیمون و فیثاغورس، مانند آنها مثل ارسطو... را از انبیا دانستند». (سیره پیامبران در قرآن، ص 236، جوادی آملی، چ دوّم، نشر اسراء).
مقبره‌ای که هم اکنون در وسط کلیسای سنت پیترو در وایتکان وجود دارد و بسیار با شکوه نیز مزیّن شده، منسوب به یکی از انبیای الهی به نام «پطرس» یا «پیتر مقدس» است، که اخبار و روایات ما نیز حاکی از آن است که حضرت نرجس خاتون از سلاله‌ی آن نبی مکرم است. و طبق صریح بیان حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام، حضرت آدم (ع) که اولین نبی بود و بیش از هزار سال نیز عمر داشت، در هندوستان هبوط یافت و چه بسا پس از تکثیر نسل بنی آدم، انبیایی به آن دیار نیز گسیل شده باشد. و اگر در امریکای جنوبی یا شمالی و ... نیز اقوامی بوده‌اند، حتماً مورد هدایت قرار گرفته‌اند.
«وَ لَقَدْ بَعَثْنَا فِی کُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُواْ اللّهَ وَاجْتَنِبُواْ الطَّاغُوتَ فَمِنْهُم مَّنْ هَدَى اللّهُ وَمِنْهُم مَّنْ حَقَّتْ عَلَیْهِ الضَّلالَةُ فَسِیرُواْ فِی الأَرْضِ فَانظُرُواْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُکَذِّبِینَ» (النحل، 36)
ترجمه: و در حقیقت در میان هر امتى فرستادهاى برانگیختیم [تا بگوید] خدا را بپرستید و از طاغوت [= طغیان کرده‌ی فریب‌گر] بپرهیزید پس از ایشان کسى است که خدا [او را] هدایت کرده و از ایشان کسى است که گمراهى بر او سزاوار است بنابراین در زمین بگردید و ببینید فرجام تکذیبکنندگان چگونه بوده است.
ﻫ – هدایت یک قوم منوط به این نیست که حتماً و حتماً خداوند متعال برای آنان یک نبی فرستاده باشد [هر چند که اگر لازم بوده، فرستاده است]، بلکه خداوند متعال هادی و حجّت می‌فرستد، خواه نبی باشند یا رسول یا امام و فرستاده نبی و یا یک شاهدانی که گواه بر اتمام حجّت باشند. چنان چه فرمود:
«وَ یَوْمَ نَبْعَثُ فِی کُلِّ أُمَّةٍ شَهِیدًا عَلَیْهِم مِّنْ أَنفُسِهِمْ وَجِئْنَا بِکَ شَهِیدًا عَلَى هَؤُلاء وَنَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ تِبْیَانًا لِّکُلِّ شَیْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَى لِلْمُسْلِمِینَ» (النحل، 89)
ترجمه: و [به یاد آور] روزى را که در هر امتى گواهى از خودشان برایشان برانگیزیم و تو را [هم] بر این [امت] گواه آوریم و این کتاب را که روشنگر هر چیزى است و براى مسلمانان رهنمود و رحمت و بشارتگرى است بر تو نازل کردیم.
و – در عین حال، اگر همه 124 هزار نبی حتی در یک شهر و یک خانه نیز به دنیا می‌آمدند، باز جای هیچ تشکیکی نبود. چرا که مسئله «نبوت» بعد از «توحید» و ایمان به خداوند یکتا مطرح است. پس اگر کسی خدا را نشناخته و باور ننموده باشد، اصلاً نباید در خصوص انبیای الهی سخن بگوید و اگر کسی خدا را شناخته است، می‌داند که خالق، ربّ، علیم، حکیم، هادی و نازل کننده وحی و ارسال کننده انبیای برای هدایت مخلوقاتش اوست و او بهتر می‌داند که چه کسی را مبعوث کند و حوزه نبوتش را کجا قرار دهد. «اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَه - خدا بهتر مىداند رسالتش را کجا قرار دهد» (الأنعام، 124)
ز– در خاتمه این سؤال آمده است اگر نبی یا رسول (یا حتی امام و شاهدی) برای فرد یا قومی نیامده باشد تکلیفش چه می‌شود؟ پاسخ روشن است، اولاً خدا برای هر کسی دو نبی قرار داده است، یکی نبی بیرونی که انبیای الهی می باشند و یکی نبی درونی که «عقل» است و همیشه نیز با اوست و راهنمایش است. مگر این که خودش به او توجه نکند. و در ثانی فرمود: خدا هیچ کس را بیش از وسعش مکلف ننموده است.
http://www.x-shobhe.com
