رسول خدا (ص) فرمودند: «شعبان، ماه شریفی است و آن، ماه من است. حاملان عرش، آن را بزرگ می‌شمارند و حقّ آن را می‌شناسند. آن، ماهی است که در آن، همچون ماه رمضان، روزی بندگان زیاد می‌گردد و در آن، بهشت آذین بسته می‌شود. و این ماه را، شعبان نامیده‌اند؛ زیرا در آن، ارزاق مؤمنان تقسیم می‌شود و آن، ماهی است که عمل در آن، چند برابر می‌شود و کار نیکو، هفتاد برابر، ثمره می‌دهد.»1
برگرفته شده از «محفل رندان»:
در هیاهوی انتخابات و جلب کانون توجه ها به مسائل انتخاباتی، ماههای عظیم الشأن الهی می آیند و می روند و ما غافل از فرصت های این ماههای بزرگ مسحور جادوی انتخابات شده ایم.
ماه رجب، ماه غفران و استغفار آمد و رفت و ما توبه و استغفار نکردیم؛ که گفته اند توبه کننده، مانند کسی است که اصلا گناهی ندارد (التائب من الذنب کمن لا ذنب له). افسوس که از فضایل ماه رجب، غفلت ورزیدیم که در قیامت، وقتی ندای أین الرّجبیّون به گوش رسید، آه حسرتمان از همیشه سردتر خواهد بود که چرا از رجبیون نشدیم و شور انتخابات، شعور درک فضایل ماه رجب را از ما ربود.
پیامبر رحمت (ص) فرمودند: «ماه رجب ، ماه استغفار امت من است ،پس در این ماه بسیار آمرزش طلبید.» و صد افسوس که در این ماه طلب آمرزش نکردیم وفرصت را از دست دایدم.
اما باید فرصت ماه شعبان را غنیمت شمریم و از رحمت واسعه الهی در این ماه بهره مند شویم زیراکه شعبان،ماه رحمت بیکران است ،ماه رسول مهربانی هاست.
پیامبر رحمت(ص) فرمودند:ماه شعبان ماه من است .«الا انَّ شعبانَ شهری فرحم الله من اعاننی علی شهری» درصلوات شعبانیه از زبان زینت عبادت کنندگان امام سجاد(علیه السلام) امده :« پیامبر مهربانی در این ماه ، شبها را به نماز وروزها را به روزه سپری می کرد.پس خدایا به ما کمک ده تا روش او را در این ماه پیروی کنیم و به شفاعتی که نزد اوست برسیم.»2
مدد از خاطر رندان طلب ای دل ، ورنه کار صعب است ، مبادا که خطایی بکنیم
ماه شعبان، دالان و دهلیز ماه رمضان است. ماه رمضان، تالار بزرگ ضیافت الهی است، که راهرو و دالان رسیدن به این تالار، ماه شعبان است. باید در این ماه، با امیر مؤمنان(علیه السلام) همراه شد و مناجات عاشقانه و عارفانه ی شعبانیه سر داد. مناجات شعبانیه، این تحفه ی الهی که در اختیار ماست، از چشمه نورانی وجود علی علیه السلام ، امام و مولای مناجاتیان می نوشیم و همنوا با ایشان می گوییم:
..خداوندا، بر محمد و خاندان محمد درود فرست و آن دم که تو را خوانم، دعایم بشنو؛ و چون تو را ندا دهم ندایم بشنو؛ و آنگاه که با تو راز گویم، به من رخ بنمای که [از همه جهان و جهانیان] به سوی تو گریخته‌ام و در پیشگاهت ایستاده‌ام، نالان و زاران و بی‌برگ و نوا، و به پاداشی که نزد توست امیدوارم...
..و تو دانی که در دل، چه دارم و از نیازم آگهی و نهادم می‌شناسی؛ و کار این سرای و آن سرایم، بر تو، پوشیده نیست. [و تودانی] آنچه خواهم که به زبانم رانم و بنمایم و خواسته‌ام گویم و آنچه برای سرانجام خویش بدان امیدوارم...
..معبودا، هماره نیکی تو در طول زندگانی‌ام به من رسیده، و اینک نیکی و احساس خود را به گاه مرگم نیز بر من ارزانی دار.
..معبودا، چگونه پس از مرگم از الطافت نومید شوم در حالی که در سراسر زندگانی‌ام چیزی جز نیکی بر من روا نداشته‌ای؟...
..معبودا، تو گناهانی از من در دنیا پوشاندی که من به پوشاندن آنها در آخرت نیازمندترم. اینک اگر این گناهان را بر احدی از بندگان شایسته‌‌ات نمایان نکرده‌ای، مرا در روز رستاخیز نیز در حضور مردم رسوا مفرما..!
..معبودا، عمرم را در بی‌خبری از تو سپری کردم و جوانی‌ام را در سرمستیِ دوری از تو فرسودم!
..معبودا، در روزگارانِ غرور به تو بیدار نشدم و هماره رهِ خشم تو پوییدم.
..معبودا، اینک منم بنده تو و زاده ی بنده تو. در پیشگاهت ایستاده‌ام و به بزرگواری و بخشندگی‌ات توسل جسته‌ام...
..معبودا، مرا توانی نیست که بدان، از چنگ گناهانم گریزم، مگر وقتی که تو با دوستی‌ات بیدارم کنی و آن سان [آن]شوم که تو خواهی؛ پس سپاست گویم از آن رو که مرا به [دریایِ] کرمت درآوردی و دلم از پلیدی غفلت از حضرت تو زدودی...
..معبودا، به من دلی بخش که مشتاق مقام قرب تو شود، و زبانی که صدقش به سوی درگاهت بالا رود، و دیده‌ای حقیقت‌بین که به تو تقرب جوید.
..معبودا، هر که به تو شناخته شود، گمنام نگردد [یا: هر که تو را شناسد، جهل و نادانی به او روی نکند.] و هر که به تو پناه جوید، خوار نشود. و هر که تو به او رخ بنمایی، بنده دگری نشود...
..معبودا، منم بنده ناتوان گنهکار و برده توبه‌کننده‌ات. مرا در شمار کسانی قرار مده که از آنان رخ برتافته‌ای و از فریطِ غفلت، هرگز مشمول گذشت تو نگردند!
..معبودا، مرا به کمالِ گسستن [از خلق] و پیوستن به خودت رسان و دیده قلبمان را با فروغی که بدان تو را مشاهده کنند، روشن فرما تا دیده دل ما حجابهای نورانی را بر درَد و به کانِ عظمت و جلال رسد و جانهای ما به مقام والای قدس تو بپیوندد...
..معبودا، اگرچه خواب غفلت مرا در ربود و نگذاشت که آماده دیدارت شوم، ولی شناختی که به نعمت‌هایم دارم، مرا بیدار داشته است...
..معبودا، از تو خواهم و به درگاه تو نالم و به تو گرایم. و از تو خواهم که بر محمد و خاندان محمد درود فرستی و مرا در شمار کسانی قرار دهی که هماره یاد تو کنند و پیمانت نگه دارند و از سپاست غفلت نورزند و فرمانت خوار نشمرند.
..معبودا، مرا به نور گرانقدر خویش رسان تا تو را شناسم و از جز تو رخ برتابم و از تو ترسم و فرمانت برم؛ ای دارنده شکوه و بزرگواری و درود و سلام فراوان خدا بر محمد فرستاده‌اش و خاندان پاکش باد.»3
دانلود: مناجات شعبانیه-باصدای میثم مطیعی
1.بحارالانوار، ج 94، ص 68، الاقبال، ص 684.
تعجیل در فرج حضرت ولی عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) صلوات
